Brakorazvodna parnica s glumicom Amber Heard napokon je okončana i Johnny Depp se vratio na velike ekrane nakon par godina izbivanja sa setova zbog boravka u sudnici, ovjekovječenog u Netflixovoj dokumentarnoj seriji. Povratnički film hollywoodske zvijezde “Jeanne du Barry”, povijesna kostimirana drama iz predrevolucionarne Francuske, svečano je otvorio Cannes i Depp je za “comeback” ulogu kralja Luja XV. nagrađen sedmominutnim “standing ovationom” na premijeri.
Tako velik filmski publicitet glumac nije odavno dobio, još tamo od 2017., tj. 2015., kad je snimio pete “Pirate s Kariba” i šuškalo se da bi za ulogu u “Crnoj misi” mogao biti opet predložen za Zlatni globus ili Oscara. Naime, Deppova je karijera tijekom dvijetisuće i desetih poprilično vrludala.
Ne računajući franšizne projekte, s naglaskom na “Pirates Of The Carribean 4” (“Ubojstvo u Orient Expressu”, “Čudesne zvijeri 2”), većina njegovih filmova nije se prometnula u očekivane megahitove (“Turist”, “Portorikanske noći: Dnevnik opijanja”, “Sjene tame”, “Uzvišenost”, “Alisa iza ogledala”), neki od njih ispali su krupni financijski promašaji (“Usamljeni osvetnik”, “Mortdecai”) ili su preskočili široku kinodistribuciju (“Čekajući Barbare”, “Minamata”, “Grad laži”).
Nešto poput “Jeanne du Barry” bilo je Deppu prijeko potrebno za “comeback”: koprodukcija Francuske, Belgije i Velike Britanije ostvarila je najbolju gledanost u prvom tjednu prikazivanja u francuskim kinima među filmovima koji su otvorili Cannes od “Velikog Gatsbyja” s Leonardom DiCapriom iz 2013. naovamo, ilustracije radi više od “Grace od Monaka” s Nicole Kidman.
Dosad je u europska kina “Jeanne du Barry” privukla oko dva milijuna gledatelja, od čega osamsto tisuća samo u Francuskoj, a nije još zaigrala u svim zemljama, uključujući Hrvatsku, gdje kreće 30. studenoga, tri mjeseca nakon premijere na Vukovar Film Festivalu.
Odabravši “Jeanne du Barry” kao “comeback movie”, Depp je pokazao i osjećaj za hrabrost, ali i samoironiju. Iako je u više navrata glumio slavne (povijesne) ličnosti (“Ed Wood”, “Don Juan De Marco”, “Strah i prijezir u Las Vegasu”, “Donnie Brasco”, “Gangsteri”...), ovo je prvi put da cijelo vrijeme glumi na francuskom jeziku.
Također, Depp igra francuskog kralja iz 18. stoljeća koji je ostao u sjeni svojih ljubavnica, poput titularne kurtizane Jeanne du Barry kao glavnog lika filma u tumačenju redateljice i scenaristice Maïwenn, bivše supruge Luca Bessona. Deppov ljubavni život i turbulentni brak s Heard zasjenio je njegovu filmsku karijeru, tako da je uloga Luja XV. namig samome sebi.
Luj XV. se pojavljuje tek u 20. minuti filma i realno je sporedan lik, odnosno ovo je storija (o) Jeanne du Barry koja, kao “nezakonito dijete fratra i kuharice”, nije imala “nikakvo podrijetlo” i bila je rođena da živi u “nevidljivom svijetu malih, običnih ljudi, plebsa”, ali je, čitajući erotske romane, “naučila kako koristiti svoj šarm i zavoditi sve bogatije ljubavnike” te postala kurtizana.
No, Depp je evidentno zadovoljan što opet glumi i ostavlja solidan dojam u prvom nastupu nakon pauze, zagrijavajući se za buduće filmove i evocirajući ulogu Johna Wilmota, grofa od Rochestera (“Libertine – otrov za žene”), a njegov francuski (iz)govor nije distrakcija kao što je to npr. bio talijanski Louisa Garrela i Isabelle Huppert u “Caravaggovoj sjeni”.
Uz povratničku ulogu Deppa, film je interesantan i po tome što daje veći prostor Jeanne du Barry, povijesnoj figuri posljednjih godina svedenoj na epizodicu u “Mariji Antoaneti” Sofije Coppole (utjelovila ju je Asia Argento; Rip Torn je bio Luj XV.). Maïwenn je, svejedno, bila opčarana Jeanneinim likom i odlučila je jednog dana snimiti film o njoj.
To je francusko-alžirska glumica i napravila kad je ispreplela glumačku (“Peti element”, “Krvava romansa”) i redateljsku karijeru (“Odjel za maloljetnike”, “Moj kralj”), postavši sve iskusnija iza kamere. “Marie Antoinette” je jedan od uzora za Maïwen, kao i “Barry Lyndon” i “Miljenica”, ali redateljica nije toliko provokativna s obzirom na temu i ne preokreće žanrovske konvencije kao što su to radili spomenuti filmovi ili kao što je to radila Jeanne u kontekstu društva njezina vremena.
U pokušaju da dosegne uzore, “Jeanne du Barry” povremeno doseže niže konfekcijske domete kostimiranog “Bridgertona 2”, ali film se lako gleda i može se upariti za gledanje s “Marijom Antoanetom” i aktualnim “Napoleonom” kao drugi po redu u tom maratonu ili čak prvi s obzirom na priču koja prethodi Francuskoj revoluciji.
Pogled na francusko društvo sadrži zametak društvene satire i cinizma, (ne)skrivenih ispod pudera, perika, raskošne kostimografije i autentične scenografije filma teškog 20-ak milijuna dolara (snimalo se i u Versaillesu). “Izgledate potpuno isto kao novčić od šest franaka”, Jeanne kaže Luju XV., čiji portret krasi kovanicu, posjetivši njegovu sobu nakon što je prošla ginekološki pregled s ciljem da se utvrdi kako je “dostojna kraljevskog kreveta”.
O francuskom kraljevskom dvorcu, pak, dovoljno govore rečenice “Zle se glasine šire Versaillesom... kao i uvijek” i “To je groteskno. Ne, to je Versailles”. Film je čak i uspjeliji dok prati Jeanneino uspinjanje po društvenoj ljestvici zahvaljujući njezinoj pameti i tijelu (“Nisu li djevojke koje potječu iz bijede spremne na sve?”), nego kad postane ljubavna priča koja je sablaznila ondašnju Francusku (kralj i kurtizana, nečuveno).
Iskre baš i ne frcaju između Deppa i Maïwenn da zapale vatru strasne i skandalozne ljubavi, tako da do izražaja dolazi Jeanneino rivalstvo s kraljevom nevjestom Marijom Antoanetom (Pauline Pollmann) i njegovim kćerkama koje su je pokušavale zasjeniti, tj. oslabiti njezin položaj na dvoru. Utoliko, “Jeanne du Barry” završava prerano i najzanimljivije dijelove, nakon smrti Luja XV., pokriva naracijom.
Narator ističe kako je kurtizana osuđivana jer je za Crkvu i monarhiju bila “oličenje grijeha”, da je bila godinu dana zaključana u samostanu i da ju je Luj XVI. oslobodio pod uvjetom da se “nikad ne približi Versaillesu”, a Marija Antoaneta joj je “ponudila prijateljstvo”, odnosno i sama je izgubila glavu na giljotini jer je “u očima građana odavno izdala svoje podrijetlo”. “Jeanne du Barry” je mogla i sve to pretvoriti u filmsku sliku.